Zasobniki kablowe są powszechnie stosowane w sieciach telekomunikacyjnych, instalowane zarówno na trasach kabli, jak i ich końcach. Służą głównie do ochrony muf złączeniowych przed uszkodzeniami mechanicznymi oraz przechowywania nadmiarowych kabli telekomunikacyjnych układanych w rurociągach kablowych. Pełnią funkcje magistral, punktów rozgałęzienia oraz łączenia kabli telekomunikacyjnych.

Zasobniki mogą być instalowane praktycznie w dowolnym miejscu, często pokrywane warstwą ziemi o standardowej wysokości 0,7 metra lub innej. Istnieje także możliwość montażu zasobnika bezpośrednio przy ziemi, gdzie pokrywa jest wyrównana z powierzchnią gruntu.

Wprowadzenie rur rurociągu kablowego odbywa się mułoszczelnie, z wykorzystaniem dodatkowej uszczelki U32 lub U40. W zasobnikach można także bezpiecznie zaciągać kable telekomunikacyjne oraz przechowywać ich zapasy wraz z osłonami złączeniowymi.

Przed zasypaniem zasobnika zaleca się przykrycie go arkuszem folii, wystającym co najmniej o 200 mm poza jego obrys. Na folii powinno się ułożyć odcinki taśmy ostrzegawczej zgodnie z wymaganiami danego rurociągu kablowego.

Same zasobniki kablowe mają formę pionowej skrzynki z okrągłym włazem. Składają się z korpusu, rury wewnętrznej wzmacniającej konstrukcję oraz uszczelki. Niektóre zasobniki mogą być dodatkowo wyposażone w miejsca na mufy złączeniowe.

Zarówno korpus, jak i pokrywa zasobnika są wykonane jako monolityczne odlewy w technologii odlewania rotacyjnego. Rura wspornikowa jest elementem dostarczanym z zewnątrz przez firmę zewnętrzną, natomiast uszczelka jest produkowana na zamówienie przez firmę VENKON.

Pokrywa zasobnika spełnia wymogi normy PN-EN 124:2000, dotyczące przenoszenia obciążeń do 15kN (klasa A15). Korpus zasobnika jest odpowiedzialny za przeniesienie siły z pokrywy oraz ciśnienia otaczającej ziemi. Zasobniki są przystosowane zarówno do ruchu pieszych, jak i kołowego. Ich właściwości zostały potwierdzone w raportach z badań wytrzymałościowych oraz certyfikacie Centino CERT.

Stosowanie pokryw i włazów innych producentów jest dopuszczalne pod warunkiem dopasowania geometrycznego oraz spełnienia wymogów normy PN-EN 124 oraz klasy minimalnej A15. Wszelkie dodatkowe obciążenia, które nie zostały uwzględnione w raportach obliczeniowych, powinny być uwzględnione przez projektanta.