Spośród wielu cech, jakie posiada światłowód w wspieraniu transmisji danych o dużej przepustowości na duże odległości, niskie tłumienie jest jedną z najważniejszych. Dlatego też ważne jest, aby podczas instalacji zachować ostrożność i zapewnić utrzymanie niskiego poziomu tłumienia.

Chociaż wiele czynników wpływa na tłumienie, to zginanie włókna ma szczególnie duży wpływ. Zginanie może prowadzić do utraty, co wpływa na wydajność całej sieci. Promień zagięcia oraz liczba zagięć mogą negatywnie wpłynąć na efektywność użytkownika.

Przechowywanie, transport i instalacja światłowodu, zwłaszcza w postaci kablowej, mogą powodować nieuchronne tłumienie z powodu zginania. Wyróżnia się dwa rodzaje zgięć: mikrozgięcia i makrozgięcia. Zazwyczaj zgięcia są zbyt małe i niezauważalne gołym okiem w mikrozgięciach. Tego rodzaju zgięcia często są spowodowane siłami działającymi na włókno przez inne elementy kabla lub defekty. Z kolei makrozgięcia odnoszą się do zgięć powstałych podczas instalacji w celu dopasowania włókien do złączy lub paneli krosowych. Tego rodzaju zgięcia są widoczne gołym okiem.

Światłowód jednomodowy stał się preferowanym środkiem do przesyłania danych na duże odległości ze względu na niskie tłumienie. Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU-T), agencja ONZ wydająca globalne standardy dla technologii informacyjno-komunikacyjnych, opracował ramy dotyczące liczby zakrętów, promienia zagięcia i maksymalnych strat w dB przy odpowiednich długościach fal dla każdej klasy włókna, aby zapewnić minimalne tłumienie.

ITU-T G.657 to najnowsza edycja standardów światłowodów jednomodowych. Istnieją zasadniczo dwie kategorie ITU-T G.657: G.657.A i G.657.B. Włókno G-657.A jest zgodne z poprzednimi standardami ITU-T G.652.D, podczas gdy G.657.B jest kablem światłowodowym odpornym na zginanie. Włókna G.657.A i G.657.B można dodatkowo podzielić na G.657.A1, G.657.A2, G.657.B2 i G.657.B3, które różnią się wymaganiami dotyczącymi makrozgięć.

Zgodnie z zaleceniami ITU-T, włókno G.652.D, które zazwyczaj jest używane w ogólnych sieciach transportowych z promieniem zgięcia 30 mm, może mieć maksymalną stratę makrozgięcia wynoszącą 0,1 dB przy 1625 nm.

Z drugiej strony, włókno G.657.A1, z dziesięcioma zgięciami i promieniem zgięcia 15 mm, może mieć maksymalną stratę makrozgięcia wynoszącą 0,25 dB przy 1550 nm i 1,0 dB przy 1625 nm. To włókno jest najbardziej odpowiednie dla sieci dostępowych. Włókno G.657.A1 z jednym zgięciem i promieniem zgięcia 10 mm nie może mieć straty makrozgięcia przekraczającej 0,75 dB przy 1550 nm i 1,5 dB przy 1625 nm.

Włókna G.657.A2 i G.657.B2, z jednym zgięciem i promieniem zgięcia 7,5 mm, mogą mieć maksymalne straty makrozgięcia wynoszące 0,5 dB przy 1550 nm i 1,0 dB przy 1625 nm. Z kolei włókna G.657.A2 i G.657.B2, z jednym zgięciem i promieniem zgięcia 10 mm, mogą mieć maksymalne straty makrozgięcia wynoszące 0,1 dB przy 1550 nm i 0,2 dB przy 1625 nm. To samo włókno z dziesięcioma zgięciami i promieniem zgięcia 15 mm może mieć maksymalne straty makrozgięcia wynoszące 0,03 dB przy 1550 nm i 0,1 dB przy 1625 nm.

Włókna optyczne z kategorii G.657.B3 są zazwyczaj stosowane na krótkie odległości na końcu sieci dostępowych i zazwyczaj posiadają wiele zgięć. Zgodnie ze standardami ITU-T, włókna optyczne G.657.B3 z jednym zgięciem i promieniem zgięcia 5 mm mogą mieć maksymalne straty makrozgięcia wynoszące 0,15 dB przy 1550 nm i 0,45 dB przy 1625 nm, podczas gdy jedno zgięcie o promieniu 7,5 mm może mieć maksymalne straty makrozgięcia wynoszące 0,08 dB przy 1550 nm i 0,25 dB przy 1625 nm. Włókna optyczne G.657.B3 z jednym zgięciem o promieniu 10 mm mogą mieć maksymalne straty makrozgięcia wynoszące 0,03 dB przy 1550 nm i 0,1 dB przy 1625 nm.